|
19 Γενάρη 2007 |
|
|
Ο κ. Μεταξάς ήταν ένας άνθρωπος τόσο καλός, τόσο αγαθός. Μόλις δυόμισυ μήνες τον πρόλαβα, δεν ξέρω πολλά για εκείνον, ούτε καν το μικρό του δεν ήξερα να φανταστείτε. Σίγουρα οι τυχεροί συμμαθητές μου κατά ένα ή δύο χρόνια μεγαλύτεροι, αλλά ακόμα και αυτοί που έχουν τελειώσει το 1ο Πειραματικό και δουλεύουν πια, ξέρουν πολλά περισσότερα και συνεπώς μπορούν να πουν και πολλά περισσότερα. Μα εγώ, τότε, την πρώτη μέρα που μπήκε στην τάξη μας, ένοιωσα μια ένωση μαζί του. Ναι, δεν τον φοβήθηκα, δεν τον βαρέθηκα, ούτε τον αγνόησα, αλλα ανυπομονούσα για κάθε μάθημά του… ! Πάντα κεφάτος, αισιόδοξος, συνεπής και γεμάτος χιούμορ και υποστήριξη για τους μαθητές. Τι να πρωτοπώ; Μεγάλη απώλεια, όχι μόνο για την οικογένειά του, αλλά και για μας τους μαθητές… Ποιός τώρα θα μας κάνει τη σχολική μας ρουτίνα τόσο γεμάτη και ορεξάτη; Αυτός ο άνθρωπος ήταν έξω καρδιά, το έβλεπα στα μάτια του… Όταν του πρωτομίλησα, με αντιμετώπισε σαν τον κολλήτό του φίλο και αμέσως ένοιωσα άνετα και συγχρόνως φιλικά! Δεν είχα νοιώσει ποτέ έτσι για καθηγητή ή δάσκαλο. |
|
|
Δυο μήνες ήταν λοιπόν αρκετοί για να με μαγέψει. Να με μαγέψει με την προσωπικότητά του, που τόσο άνετα ξεδίπλωσε μέσα σε τόσο μικρό διάστημα. Να με μαγέψει με τον τρόπο που προσέγγιζε τη γνώση και τα μυστικά της Χημείας… με έκανε να αγαπήσω το μάθημα αυτό και να επιτύχω στο διαγώνισμά του, μόνο για να τον δω να χαρεί, και ναι, ήξερα πως θα χαρεί, γιατί νοιαζόταν για τον καθένα μας, για κάθε παιδί ξεχωριστά… Και αυτό ήταν το μεγαλείο του… Αλλά το ότι κατάφερε τόσο καλά να με ξεγελάσει; και όχι μόνο εμένα, αλλά και άλλους μαθητές… Εννοώ, πως δεν σκέφθηκα καν πως μπορεί να υποφέρει έτσι… κι όμως… και σκέφτομαι πως ένα μήνα πριν με δίδασκε τα περί Χημείας. Τι απίστευτος άνθρωπος… Πόσο τυχερός νοιώθω που έπαιξα κάποιο απειροελάχιστο ρόλο στη ζωή του… Τον ευχαριστώ… Αλλά τον ευχαριστώ για το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μάθημα που με δίδαξε: το μάθημα της ζωής, να εκτιμάω κάθε στιγμή που ζω, να νοιώθω κάθε αναπνοή που παίρνω, να χαίρομαι κάθε φορά που κοιτάζω το λαμπερό ήλιο… Ναι, δεν ήταν στην ύλη, αλλά αυτά μου δίδαξε ο Κύριος Μεταξάς… ο Στέλιος, ο φίλος μου… Ναι, σαν φίλο μου τον νοιώθω και σαν φίλο μου θα τον θυμάμαι για πάντα… Θα θυμάμαι για πάντα ό,τι μου δίδαξε και θα θυμάμαι για πάντα αυτούς τους δύο μήνες… |
|
|
Καλό ταξίδι, ένας μαθητής της Α΄
O Ανδρέας Τσούβαλης, παλιός μαθητής του 1ου, μας έστειλε φωτογραφίες από από την 5ήμερη στα Χανιά (1986) με συνοδό τον Στέλιο Μεταξά. > |
|
|
Αρχική σελίδα ● Το σχολείο ● Ιστορικό ● Δραστηριότητες ● ΑΕΙ-ΤΕΙ Διακρίσεις ● Notre école ● Our school ● Unsere schule
|
|
