|
ΕΝΑ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ. ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ Από νωρίς το πρωί, πριν τις οκτώ, άρχισε η ωφέλιμη και ευχάριστη για εμάς τους μαθητές εμπειρία. Νιώθαμε σαν να πηγαίναμε για τον περίπατο του μήνα (χωρίς τις φορτωμένες τσάντες και το άγχος του διαγωνίσματος της ημέρας) αλλά, παράλληλα, και ότι πηγαίναμε για μάθημα (η κ. Φιλίππου μας ζάλισε ακόμα και στη διαδρομή που ήταν ευχάριστη με γέλια και κόσμο• αλλάξαμε δύο συγκοινωνιακά μέσα κι αυτό μας άρεσε!). Στις εννέα περίπου, με δεκάδες φοιτητές και φοιτήτριες, φτάσαμε στο μεγάλο και πολυδαίδαλο συγκρότημα της Φιλοσοφικής Σχολής. Η επίσκεψή μας συνέπεσε με τις εκδηλώσεις του τριήμερου εορτασμού για την επέτειο του Πολυτεχνείου και αυτό έκανε το χώρο, την ατμόσφαιρα και το κλίμα ξεχωριστά για μένα, που πήγαινα για πρώτη φορά εκεί. Μεγάφωνα, επετειακά τραγούδια, αφίσες και μια κάποια ένταση στις πολιτικές παρατάξεις των φοιτητών. Πολύ βιαστικά είδαμε τις προθήκες του βιβλιοπωλείου το ισογείου, καθώς πολύ σύντομα με τη συνοδεία της κ. Γελαδάκη και τους καθηγητές μας ανεβήκαμε στον πέμπτο όροφο. Εκεί ήταν η αίθουσα όπου στεγάζεται το Μουσείο Ιστορίας της Παιδείας, του οποίου το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Αν ήμουν δάσκαλος...» πήγαμε να παρακολουθήσουμε. Ο χώρος ήταν μικρός, τόσο που βγάλαμε έξω στο διάδρομο ένα μεγάλο τραπέζι, για να μπορέσουμε να καθίσουμε στη μοκέτα για μάθημα. Όλα όμως ήσαν φιλόξενα και «ζεστά». Δύο φοιτήτριες του Η΄ εξαμήνου, οι δεσποινίδες Χριστίνα Κοτρώνη και Αντωνέλλα Καστρινάκη, σε αυτό το χώρο με τα τακτοποιημένα σαν σε αίθουσα διδασκαλίας του παλιού καιρού, ξύλινα, φθαρμένα θρανία, τα οποία ήσαν μεγάλα και άβολα (θα πρέπει να στριμώχνονταν ασφυκτικά οι παλιοί μαθητές), το μαύρο πίνακα, τις ξεφτισμένες από το χρόνο σάκες, τα μπλε τετράδια με τις άσπρες ριγωτές ετικέτες, το κουδούνι-καμπανάκι, τα εκτεθειμένα με ιστορική σειρά βιβλία, το αρχειακό υλικό, τα ποικίλα αντικείμενα, ενδεικτικά της Ιστορίας της Παιδείας, τις παλιές φωτογραφίες σε μεγέθυνση ή τις μικρότερες στις προθήκες, δύο φοιτήτριες, λοιπόν, πολύ συμπαθητικές και καταρτισμένες μας «δίδαξαν» τι πρέπει να ξέρουμε, αν θέλουμε να επιλέξουμε το επάγγελμα εκπαιδευτικοί. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα ήταν στα πλαίσια της κατάρτισης-ενημέρωσής μας στα πλαίσια του σχολικού επαγγελματικού προσανατολισμού. Έγινε με τρόπο ψυχαγωγικό και μας κατάρτισε αρκετά. Μοιραστήκαμε σε ομάδες συνεργασίας και, καθισμένοι στη μοκέτα (κι αυτό ήταν πολύ καλό!), με ελεύθερο πραγματικά διάλογο, για περισσότερο από δύο ώρες χωρίς διάλειμμα (στο σχολείο δε νομίζω να το αντέχαμε!), μάθαμε «παίζοντας» με εικόνες και απόψεις, θέσεις και αντιθέσεις, ελεύθερη έκφραση και ειδικό τετράδιο που μας δόθηκε, παραδείγματα και ανταλλαγή απόψεων, αστεία και σοβαρότητα, για τα στάδια της εξέλιξης της Ιστορίας της Παιδείας και της εκπαίδευσης από την αρχαιότητα ως σήμερα, τις μεθόδους διδασκαλίας, τα προβλήματα και τις δυσκολίες του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού. Μας ζητήθηκε να «οργανώσουμε» από μια διαφορετική διδασκαλία η κάθε ομάδα εργασίας (π.χ. αν ήμαστε καθηγητές της Φυσικής, των Μαθηματικών, της Ιστορίας κ.τ.λ., πώς θα δουλεύαμε στην τάξη, αν είμαστε δάσκαλοι ή καθηγητές διαφόρων βαθμίδων εκπαίδευσης). Ήταν ευχάριστο και ωφέλιμο. Μα το καλύτερο ήταν στο τέλος, όταν παρακολουθήσαμε αποσπάσματα από ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες με κύριο θέμα το ρόλο του εκπαιδευτικού και τις δυσκολίες του. Συζητήσαμε και ανταλλάξαμε απόψεις. Καταλήξαμε σε συμπεράσματα. Καταλάβαμε πόσο δύσκολος είναι αυτός ο ρόλος και αυτό το επάγγελμα στη σύγχρονη πραγματικότητα. Όταν τελειώσαμε (είχαν περάσει δυόμισι ώρες και δε δυσφορούσαμε), περιηγηθήκαμε για λίγο στο χώρο της Φιλοσοφικής. Συναντήσαμε αρκετούς παλιούς μαθητές του σχολείου μας που ήσαν πλέον φοιτητές. Μια παλιά μαθήτρια, η Ντίνα Βαφειάδου, φεύγοντας, μας οδήγησε στο μεγάλο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής, όπου σε λίγο θα γινόταν Γενική Συνέλευση. Ήταν εντυπωσιακό και ξεχωριστό, ιδιαίτερα επειδή συνέπεσε με το επετειακό κλίμα, λόγω των εκδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Αργά το μεσημέρι επιστρέψαμε στα σπίτια μας και στη ρουτίνα της προετοιμασίας για την επόμενη σχολική μας ημέρα... Αυτή η επίσκεψη μας έκανε να σκεφτούμε πόσο σημαντική είναι η δουλειά του εκπαιδευτικού αλλά και πόσο δύσκολη, πόσο μεγάλη προσπάθεια χρειάζεται για να μεταδώσει τις γνώσεις στους μαθητές του και να μπορέσει να εφαρμόσει την κατάλληλη μέθοδο σε κάθε περίπτωση τάξης, που είναι ξεχωριστή. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι μας δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία να μάθουμε βασικά, χρήσιμα και πρακτικά πράγματα γύρω από το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, τα οποία δε διδασκόμαστε στο σχολείο. Πράγματα τα οποία το μέλλον θα μας βοηθήσουν και να συμπληρώσουμε το μηχανογραφικό μας σωστά αλλά κυρίως να αποφασίσουμε αν πραγματικά θέλουμε να επιλέξουμε αυτό το επάγγελμα – λειτούργημα ως σκοπό και δουλειά της ζωής μας.
Μάθαμε ευχάριστα, απλά και σωστά, τι πρέπει να κάνουμε για να και
«αν...γίνουμε δάσκαλοι...»
t Αρχική σελίδα ● Το σχολείο ● Ιστορικό ● Δραστηριότητες ● ΑΕΙ-ΤΕΙ ● Διακρίσεις ● Notre école ● Our school ● Unsere schule u
|